Η ίδρυση της Κωνσταντινούπολης

Ο Μέγας Κωνσταντίνος μετά τη νίκη του επί του συναυτοκράτορα του Λικινίου στη Χρυσούπολη  στις 18 Σεπτεμβρίου του 324 μ.Χ την αιχμαλωσία του τελευταίου έγινε ο απόλυτος και πέρα από κάθε εσωτερική αμφισβήτηση κυρίαρχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Ως διορατικός ηγέτης ο Κωνσταντίνος είχε αντιληφθεί από νωρίς πως έπρεπε να γίνουν αλλαγές στη δομή του Κράτους ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση του μακροπρόθεσμα . Μία από τις αλλαγές θα ήταν και η μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη σε κάποια άλλη πόλη στο ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας 

Αυτή η απόφαση του δεν στερείτο λογικής. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που τον ανάγκασαν να σκεφτεί έτσι και επέβαλαν μια τέτοια ενέργεια , και ήταν οι παρακάτω :

·         Η Ρώμη πλέον ήταν μια μη λειτουργική πρωτεύουσα αφού βρισκόταν μακριά από τις εξελίξεις . Αποστασίες και πόλεμοι που διεξάγονταν στην περιφέρεια του Κράτους ουσιαστικά έφταναν ως ένας μακρινός απόηχος .

·         Μετά την επέκταση των συνόρων της Αυτοκρατορίας προς τον Βορρά μέχρι τον Δούναβη και στην Ανατολή μέχρι την Περσία (μαζί με την άνοδο των Σασανιδών που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του κινδύνου στην περιοχή) ήταν φανερό πως πλέον το μέλλον και η επιβίωση της Αυτοκρατορίας θα διακυβεύονταν στην Ανατολή και όχι στη Δύση .

·         Η πολιτική και κοινωνική αναρχία που επί χρόνια ταλάνιζε το Κράτος καθιστούσε επιτακτική την ανανέωση της Αυτοκρατορίας (renovatio imperii) ώστε να μπει ένας φραγμός στην παρακμή της . Εφόσον μάλιστα παραδοσιακά στοιχεία του Ρωμαϊκού Κράτους είχαν πλέον απωλέσει τη σημασία τους , όπως για παράδειγμα η Σύγκλητος ή πολύ περισσότεροι θεσμοί της παλαιάς δημοκρατίας έπρεπε ο αυτοκράτορας ως σύμβολο ενότητας και σταθερότητας να προσδώσει μια νέα ταυτότητα και προοπτική στο Κράτος . Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με δομικές αλλαγές και αναθεώρηση στοιχείων που πλέον ήταν αναχρονιστικά . Αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος έπρεπε να βρει στηρίγματα για να επιτύχει η προσπάθεια του για ανάκαμψη του Κράτους και ως το πλέον ισχυρό φάνταζε ο Χριστιανισμός .

·         Επομένως η νέα πρωτεύουσα θα έπρεπε να βρίσκεται σε περιοχή με ακμαίο χριστιανικό φρόνημα , κατά κύριο λόγο στην ελληνική Ανατολή , μακριά από μέρη που είχαν υποστεί φθορά στη συνείδηση των υπηκόων του Κράτους .

Ο Μέγας Κωνσταντίνος έπρεπε να επιλέξει με βάση όλες τις παραπάνω  παραμέτρους την ιδανική πόλη που θα μπορούσε να αποτελέσει τη νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας . Υποψήφιες πόλεις υπήρχαν και μάλιστα αρκετές . Η Ναϊσσός ως γενέτειρα πόλη του Κωνσταντίνου , η Νικομήδεια αποτέλεσε πρωτεύουσα του κράτους επί Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ) , ή ακόμη και η Θεσσαλονίκη , σημαντικό κέντρο διαχρονικά , πόλη στην οποία είχε μείνει το διάστημα 320-324 ο Μέγας Κωνσταντίνος . Θεωρητικά οποιαδήποτε από τις παραπάνω πόλεις είχε κάποια πλεονεκτήματα αλλά όλες παρουσίαζαν το ίδιο μειονέκτημα : είχαν παρελθόν το οποίο θα αποτελούσε τροχοπέδη στο να αναδειχθούν ως φορέας ανανέωσης της αυτοκρατορίας .

Έτσι ο Μέγας Κωνσταντίνος  έστρεψε την προσοχή του στο ελληνικό πόλισμα του Βυζαντίου , το οποίο είχε εκτιμήσει ήδη από την εποχή των συγκρούσεων στην περιοχή της Χρυσούπολης , καθώς βρισκόταν ακριβώς απέναντι της . Τα πλεονεκτήματα που συγκέντρωνε το Βυζάντιο ήταν τα παρακάτω :

·         Βρισκόταν χτισμένο σε μια εξαιρετικά ισχυρή τοποθεσία . Η θάλασσα το κάλυπτε από τρεις πλευρές (Προποντίδα , Βόσπορος , Κεράτιος κόλπος) ενώ αρκούσε να οχυρωθεί με ισχυρό τείχος από την πλευρά της ξηράς ώστε να προστατεύεται επαρκώς και να είναι ικανό να αποκρούει κάθε εχθρική επίθεση.

·         Το Βυζάντιο βρισκόταν σε μια περιοχή που κυριολεκτικά ήταν προπύργιο της Χριστιανικής θρησκείας που δεν διέθετε εκείνους τους μεγάλους παγανιστικούς ναούς που χαρακτήριζαν άλλες πόλεις με μεγάλη παγανιστική παράδοση .

·         Η τοποθεσία παρείχε το πλεονέκτημα της έγκαιρης πρόσβασης προς τα σύνορα που αντιμετώπιζαν συνεχώς απειλές , όπως αυτό της περιοχής του Δούναβη στην ανατολική Ευρώπη , είτε προς το μέτωπο του Ευφράτη στην Ανατολή .

·         Η πόλη ήταν σταυροδρόμι πολλών εμπορικών οδών αλλά και στρατιωτικών . Ένας δρόμος οδηγούσε δυτικά προς τη Θεσσαλονίκη και διασχίζοντας την ηπειρωτική Ελλάδα έφθανε ως το Δυρράχιο  το οποίο ένωνε την Ελλάδα με την Ιταλία μέσω της Αδριατικής. Άλλος δρόμος οδηγούσε βορειότερα στην Αδριανούπολη  και ακόμη συνέχιζε προς τον Δούναβη και την δυτική Ευρώπη . Αμέσως μετά τα στενά του Βοσπόρου και προς την ανατολή υπήρχε ο κύριος δρόμος που οδηγούσε νότια προς τη Νίκαια και συνέχιζε διαμέσου της Ανατολίας προς τη Συρία και τις κοντινές ανατολικές επαρχίες , ενώ μπορούσε κάποιος να ακολουθήσει και τον δρόμο που οδηγούσε στην Άγκυρα και συνέχιζε προς την Αρμενία και την Περσική αυτοκρατορία . Οι θαλάσσιοι εμπορικοί δρόμοι ήταν εξίσου σημαντικοί με τους χερσαίους και αυτό διότι υπήρχαν επιλογές για πορεία στα βόρεια από τον Βόσπορο προς τη Μαύρη Θάλασσα , είτε νότια μέσω του Ελλησπόντου στις μεγάλες πόλεις που βρίσκονταν στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση στη Μεσόγειο .

Ο πολισμός της νέας πρωτεύουσας  , δηλαδή η τελετή της ίδρυσης  (Limitatio et Consecratio) έγινε στις 8 Νοεμβρίου 324 , ενώ τα εγκαίνια έγιναν έξι χρόνια αργότερα  , στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ ώστε να συμπέσουν με τον επίσημο εορτασμό της 25^ης επετείου της βασιλείας του Κωνσταντίνου . Ανάμεσα στις πρώτες προτεραιότητες του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν και η ουσιαστική οχύρωση της πόλης που θα έφερε το όνομα του ώστε να καθίσταται ουτοπική ακόμη και η οποιαδήποτε πιθανότητα εχθρικής επιβουλής εναντίον της.

Αργότερα οι διάδοχοι του Κωνσταντίνου έθεσαν το ζήτημα της άμυνας ως εξίσου σοβαρό ζητούμενο και προσπάθησαν να ενισχύσουν τις υπάρχουσες οχυρώσεις ή και να δημιουργήσουν νέες κατά πολύ ισχυρότερες , όπως ο Θεοδόσιος Β’ και ο Αναστάσιος .

---

Βιβλιογραφία - Πηγές

J.J Norwich - A short history of Byzantium

I.Καραγιαννόπουλος - Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους , τόμος Α' , Πρώιμη περίοδος

Scriptores originum Constantinopolitarum
Πασχάλιον Χρονικόν
Ιωάννου Ζωναρά - Επιτομή Ιστοριών


---------------------

Εnglish

The foundation of Constantinople Constantine the Great after his victory at the co-emperor Licinius Chryssopoli on 18 September 324 AD, the capture of the latter became the absolute and beyond any internal questioning of the dominant Roman Empire. As a visionary leader, Constantine had realized early on that I had to make changes in the structure of the State to ensure the survival of the term. One of the changes was the transfer of capital from Rome to some other city in the eastern part of the Empire This decision is not devoid of logic. There were many reasons that forced him to think so and imposed such an action, and were the following: • The Rome was now a non-functional after the capital was far from the developments. Defections and wars conducted in the region of the state actually reached as a distant echo. • After extending the frontiers of the Empire to the north to the Danube and the East to Persia (along with the rise of Sasanidon which resulted in an increase in the risk area) was now obvious that the future survival of the Empire will stake in the East rather than West. • The political and social anarchy that plagued for years the state made it imperative to renew the Empire (renovatio imperii) to get a barrier to decline. If indeed traditional elements of the Roman Empire had now lost their importance, such as the Senate and many more institutions of the Old Republic was the emperor as a symbol of unity and stability to give a new identity and perspective in the State. This could happen to structural changes and revisions which were now obsolete. Undoubtedly, Constantine the Great had to find props for the effort to achieve recovery for the State as the most powerful seemed Christianity. · Thus the new capital should be located in an area with a thriving Christian beliefs, primarily in the Greek East, away from places that were damaged in the minds of citizens of the State.
Constantine the Great had to choose based on all the above parameters the ideal city would be the new capital of the Empire. Candidate cities were even several. The Naissus as the hometown of Constantine, the Izmit became the state capital on Diocletian (284-305 AD), or even Greece, a major center over time, a city which had remained during the period 320-324 Constantine the Great. Theoretically any of these cities had some advantages, but all had the same disadvantage: they had previously to be an obstacle to emerge as a vehicle for renewal of the empire. So Constantine turned his attention to the hamlet of Byzantine Greek, which had been assessed since the conflict in the region Chrysoupoli, as it was just the opposite. The advantages gathered Byzantium was the following: ; It is built on a very strong position. The sea covered by the three sides (Marmara, Bosphorus, Golden Horn) and sufficient to fortified with strong walls on the side of the land to be protected adequately and be able to repel any hostile attack. • The Byzantine Empire was in a region that literally was a stronghold of the Christian religion did not have those big pagan temples that have characterized other cities with large pagan tradition. • The site offered the advantage of early access to the border ever faced threats, such as the Danube in eastern Europe, either to the front of the Euphrates in the East. • The city was the crossroads of several trade routes and military. A road leading west to Thessaloniki and across the mainland of Greece arrived in Durres which joined Greece to Italy via the Adriatic. Another road led north to Edirne and even went to the Danube River and western Europe. Immediately after the Bosporus and to the east was the main road leading south to Nice and continued through Anatolia to Syria and nearby eastern provinces, and one could follow the road leading to Ankara and continued to Armenia and the Persian Empire. The sea trade routes were equally important as land and that it had options for progress in the north of the Bosporus to the Black Sea, or south through the Hellespont in cities located in the Aegean Sea and thus to the Mediterranean.

The polismos the new capital, that the ceremony of foundation (Limitatio et Consecratio) held on November 8 324, and the inauguration took place six years later, on 11 May 330 AD to coincide with the official celebration of the 25th anniversary of his reign Constantine. Among the first priorities of Constantine the Great was a substantial fortification of the city that bore the name that is unrealistic and even any possibility of hostile threats. Later the successors of Constantine raised the issue of the defense as a serious challenge and tried to strengthen their existing fortifications and / or create new much stronger, as Theodosius II and Anastasios.





Deutsch

Die Gründung von Konstantinopel Konstantin der Große nach seinem Sieg bei den Mitkaiser Licinius Chryssopoli am 18. September 324 n. Chr., wurde die Einnahme des letzteren die absolute und jenseits aller internen Befragung der herrschenden Römischen Reiches. Als einen visionären Führer, hatte Konstantin früh, dass ich auf Veränderungen in der Struktur des Staates zu machen, um das Überleben des Begriffs sorgen hatte realisiert. Eine der Änderungen würde auch Transfer der Hauptstadt von Rom nach einer anderen Stadt im östlichen Teil des Imperiums Diese Entscheidung ist nicht ohne Logik. Es gab viele Gründe, die ihn gezwungen, so zu denken und verhängte eine solche Aktion, und waren die folgenden: • Die Rom war jetzt ein nicht-funktionalen nach der Hauptstadt war weit entfernt von den Entwicklungen. Überläufer und Kriege in der Region des Staates durchgeführt tatsächlich erreicht wie ein fernes Echo. • Nach der Erweiterung der Grenzen des Reiches im Norden bis zur Donau und im Osten bis nach Persien (zusammen mit dem Aufstieg der Sasanidon die zu einer Erhöhung des Risikos Bereich führte) war nun offensichtlich, dass den Fortbestand des Reiches werden Beteiligung an der Ost-West statt. • Die politische und soziale Anarchie, die seit Jahren den Zustand machte es unerlässlich, das Empire zu erneuern (Renovatio imperii "), eine Barriere zu bekommen Rückgang geplagt. Wenn in der Tat die traditionellen Elemente des Römischen Reiches hatte nun ihre Bedeutung, wie der Senat und viele weitere Institutionen der Alten Republik verloren war der Kaiser als Symbol der Einheit und Stabilität, um eine neue Identität und Perspektive in dem Staat zu geben. Dies könnte die strukturellen Veränderungen und Korrekturen, die jetzt veraltet waren passieren. Zweifellos hatte Konstantin der Große um Requisiten für die Anstrengungen zur Wiederherstellung des Staates zu erreichen als die mächtigste finden schien das Christentum. · So sollte die neue Hauptstadt in einem Gebiet mit einer blühenden christlichen Glauben gefunden werden, vor allem im griechischen Osten, weg von Orten, die in den Köpfen der Bürger des Staates beschädigt wurden.
Konstantin der Große hatte auf der Grundlage aller oben genannten Parameter die ideale Stadt würde die neue Hauptstadt des Reiches zu wählen. Bewerberstädte wurden sogar mehrere. Die Naissus als die Heimatstadt von Konstantin wurde das Izmit der Landeshauptstadt auf Diokletian (284-305 n. Chr.), oder auch Griechenland, ein wichtiges Zentrum im Laufe der Zeit eine Stadt, die im Zeitraum 320-324 Konstantin der Große geblieben waren. Theoretisch jeder dieser Städte waren einige Vorteile, aber alle hatten den gleichen Nachteil: Sie hatten zuvor ein Hindernis als ein Fahrzeug für die Erneuerung des Reiches entstehen werden. So Constantine wandte seine Aufmerksamkeit dem Weiler byzantinischen Griechisch, die seit dem Konflikt in der Region Chrysoupoli worden beurteilt, da sie genau das Gegenteil war. Die Vorteile versammelt Byzanz war der folgende: ; Es ist auf eine sehr starke Position aufgebaut. Das Meer von den drei Seiten (Marmara, Bosporus, das Goldene Horn) und ausreichend, um mit starken Mauern befestigten auf der Seite des Landes bedeckt, um ausreichend geschützt werden und können jeden feindlichen Angriff abzuwehren. • Das Byzantinische Reich war in einer Region, die buchstäblich war eine Hochburg der christlichen Religion nicht über die großen heidnischen Tempeln, dass andere Städte geprägt haben mit großen heidnischen Tradition. • Die Website bot den Vorteil der frühen Zugriff auf die Grenze je konfrontiert Bedrohungen, wie der Donau in Osteuropa, mit der Vorderseite des Euphrat im Osten. • Die Stadt war der Kreuzung der Handelswege und des Militärs. Eine Straße führt nach Westen bis Thessaloniki und auf dem Festland von Griechenland angekommen in Durres, die Griechenland nach Italien kam über die Adria. Ein weiterer Weg führte nach Norden bis Edirne und ging sogar auf die Donau und Westeuropa. Unmittelbar nach dem Bosporus und im Osten war der wichtigste Ausfallstraße nach Süden nach Nizza und weiter durch Anatolien nach Syrien und in der Nähe östlichen Provinzen, und man könnte den Weg nach Ankara zu folgen und weiter Armenien und das persische Reich. Das Meer Handelswege waren ebenso wichtig wie Land und dass es Möglichkeiten für Fortschritte in den Norden des Bosporus in das Schwarze Meer oder in Richtung Süden durch den Hellespont in den Städten in der Ägäis und damit bis zum Mittelmeer.

Die polismos die neue Hauptstadt, dass die Zeremonie der Grundstein (Limitatio et Consecratio) am 8. November 324 statt, und die Einweihung fand sechs Jahre später, am 11. Mai 330 n. Chr. Zeitgleich mit der offiziellen Feier des 25. Jahrestages seiner Herrschaft Constantine. Zu den ersten Prioritäten von Konstantin dem Großen wurde ein erheblicher Befestigung der Stadt, dass der Name, ist unrealistisch und sogar die Möglichkeit einer feindlichen Drohungen Bohrung. Später wurde der Nachfolger von Konstantin warf die Frage der Verteidigung als eine ernsthafte Herausforderung und versuchten, ihre bestehenden Befestigungen verstärken und / oder neue viel stärker, als Theodosius II. und Anastasios.